Ζω χωρίς να ελπίζω.. σε ΤΙΠΟΤΑ....

Ελλάδα 2011
Κάθομαι και σκέφτομαι τι διαφορές μπορεί να έχει σήμερα η Ελλάδα μας με του χθες. Ίσως πολλές... ίσως καμία...

Θέλω να μοιραστώ τις σκέψεις μου μαζί σας γιατί ξέρω πως αρκετοί είστε στην ίδια θέση με εμένα.Ίσως οι περισσότεροι.
Είμαι μια κοπέλα 34 χρονών....


(Δυστυχώς μόνο στα χαρτιά γιατί στην ψυχή νιώθω πολλά χρόνια μεγαλύτερη). Όπως όλοι, έτσι κι εγώ έκανα όνειρα για ένα καλύτερο μέλλον. Ένα μέλλον τόσο στο προσωπικό, όσο και στον επαγγελματικό τομέα της ζωής μου. Πίστευα πως μια δική μου δουλειά θα με έκανε να κοιτάξω μπροστά αισιόδοξα και να εκπληρώσω τους στόχους που είχα βάλει. Έτσι το πήρα απόφαση. "Θα ανοίξω μια δική μου επιχείρηση".


Όλα στο μυαλό μου είχαν μπει σε μια σειρά. Ήξερα τι θέλω να κάνω και ανυπομονούσα να το εκπληρώσω σύντομα. Έτσι ξεκίνησα από τις Τράπεζες. Ρωτούσα να δω ποια με "συμφέρει" καλύτερα και ποια τράπεζα μπορούσε να μου βγάλει ενα μεγάλο ποσό που χρειαζόμουν για την επιχείρηση μου.Πίστευα πως θα δυσκολευτώ σε αυτό αλλά τελικά κατάλαβα πως το ποιο εύκολο στην χώρα μας είναι να πάρεις δάνειο. Δεν ήξερα μέχρι τότε γιατί ποτέ δεν είχα συναλλαγές με τράπεζες. Ούτε κάρτες.


Όλα πήγαιναν μια χαρά. Είχα τα χρήματα, αγόρασα το franchise της εταιρίας που ήθελα, οι δουλειές προχωρούσαν πολύ γρήγορα και ήμουν ενθουσιασμένη.
Επιτέλους μετά από μερικούς μήνες "τρεξίματος" άνοιξα το μαγαζί μου. Όλα πήγαιναν τέλεια. Πολύ δουλειά και φυσικά κέρδη. Ξέρουμε πως ότι καινούργιο ανοίγει στην Ελλάδα, ο κόσμος το στηρίζει.


Οι πρώτοι μήνες ήταν σαν όνειρο. Όλα ήταν όπως τα ονειρευόμουν. Στα προσωπικά ήμουν αρραβωνιασμένη (ετοίμαζα το σπίτι για τον γάμο) και με το μαγαζί πήγαινα πολύ καλά. Μπορεί οι ώρες να ήταν πολλές (από τις 10.00 το πρωί μέχρι τις 12 το βράδυ), όμως το χαιρόμουν αφού έβλεπα τους καρπούς μου να αποδίδουν.


Δυστυχώς όμως τα όνειρα δεν κρατάνε για πάντα. Μετά από 1 χρόνο περίπου άρχισε η πτώση ή αλλιώς η "αυτοκτονία" της επιχείρησης μου. Προσπάθησα με όλες μου τις δυνάμεις να το κρατήσω στην περιοχή που το είχα ανοίξει αλλά η απόσταση από το σπίτι μου ήταν αρκετά μεγάλη και έφτασα στο σημείο να δουλεύω ΜΟΝΟ για τα καύσιμα. Έτσι πήρα την απόφαση να το μεταφέρω στην πόλη μου.


Άρχισα πάλι τις διαδικασίες γιατί και η μετακόμιση είναι ακριβώς σαν να ανοίγεις ένα μαγαζί από την αρχή.


Φυσικά έγινε ακριβώς το ίδιο όπως και στο προηγούμενο μαγαζί. Είχε ανέβει η κίνηση και πήγαινα σταθερά αλλά ικανοποιητικά. Το μείον στην υπόθεση εδώ ήταν πως είχα πλέον ανταγωνισμό σε αντίθεση με το πρώην μαγαζί μου. Έτσι έγινε το αναμενόμενο. Άλλη μια πτώση. Έσοδα μηδέν και έξοδα τεράστια.(ΤΕΒΕ, ΔΕΗ, ΕΝΟΙΚΙΟ, ΠΡΟΜΗΘΕΥΤΕΣ, ΦΠΑ κ.λ.π). Ήταν πολύ δύσκολο να κρατήσω το μαγαζί και αντί να βγάζω να με βοηθάει η οικογένεια μου να πληρώνω τις υποχρεώσεις μου. Γι'αυτό πήρα την μεγάλη απόφαση. Θα το κλείσω και ελπίζω να βρω σύντομα μια δουλειά να ξεχρεώσω τα δάνεια.


Αποτέλεσμα; Πέρασε 1,5 χρόνος από τότε που έκλεισα οριστικά την επιχείρηση μου. Χώρισα με τον αρραβωνιαστικό μου γιατί οι γκρίνιες και οι τσακωμοί ήταν πλέον καθημερινό φαινόμενο. Γύρισα στο πατρικό μου και μένω πάλι με τους γονείς μου. Δουλειά δεν κατάφερα να βρω γιατί μένω σε μια επαρχιακή πόλη και έχουν γίνει πλέον όλες οι επιχειρήσεις "οικογενειακές". Κανείς δεν παίρνει άτομο για δουλειά και όσοι βρουν είναι από 18 χρονών μέχρι 24. Έτσι με συντηρούν οι δικοί μου και νιώθω τεράστια ΝΤΡΟΠΗ για αυτό, γιατί έχω μάθει να δουλεύω από τα 16 μου και συγχρόνως να πηγαίνω σχολείο και στην συνέχεια να σπουδάσω και το εμπόρευμα μου "κάθεται" στην αποθήκη γιατί δεν επιστρέφεται.


Εδώ και 1,5 χρόνο έχω βγει από το σπίτι ελάχιστες φορές. Συνέχεια θέλω να είμαι στο δωμάτιο μου μόνη μου. Χωρίς να βλέπω και να ακούω κανέναν. Χάθηκα από τους φίλους μου, τις παρέες μου. Ούτε τηλέφωνα δεν σήκωνα. Ο μόνος φίλος μου είναι ήταν το pc. Το τελευταίο διάστημα άρχισα να βγαίνω λίγο αλλά όχι επειδή το ήθελα αλλά γιατί έβλεπα τον πόνο στα μάτια των υπέροχων γονιών μου όταν εγώ μαράζωνα μέρα με την μέρα. Όταν έκλαιγα συνέχεια και δεν έτρωγα. Ήμουν συνέχεια ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου ή στον υπολογιστή. Σε ένα pc που για πρώτη φορά ανακάλυψα το chat και έκανα μερικούς "φίλους".


Κάποιοι με τον χρόνο αποδείχτηκαν ok άτομα όμως υπάρχουν και κάποιοι που παίζουν με τον πόνο σου και σε κάνουν να πιστεύεις σε ψεύτικες ελπίδες γιατί σου λένε αυτό που θες να ακούσεις. "Εγώ θα σε βοηθήσω με το θέμα της δουλειάς". Εκεί αρχίζεις να ελπίζεις. να χαίρεσαι, γιατί δεν μπορείς να σκεφτείς καθαρά. Δυστυχώς στην πορεία καταλαβαίνεις τις προθέσεις του άλλου και προσγειώνεσαι πάλι "ανώμαλα".


Και σας ερωτώ! Σε τι να ελπίζω; Σε τι; Όπου ακούω και διαβάζω για νέες θέσεις εργασίας, τρέχω να κάνω αίτηση. Τι βγήκε? Τίποτα.... Τι προσφέρω στον εαυτό μου? Στην οικογένεια μου? Τίποτα... Τι μου ξημερώνει αύριο? Πάλι ένα τίποτα...


Ελπίζω όμως και εύχομαι για κάτι. Να μην νιώθουν τα ποιο νεότερα άτομα όπως εγώ. Να παλεύουν για το μέλλον τους. Όποιο και να είναι αυτό και να μην πιστεύουν σε κανέναν πέρα απο τον ίδιο τους τον εαυτό και την οικογένεια τους και ΠΡΟΣΟΧΗ στους "φίλους" του internet.


Δεν ξέρω ποιος φταίει για την κατάντια της χώρας μου. Ποιος με έκανε να αισθάνομαι ξένη στην ίδια μου την πατρίδα. Δεν θα αναφερθώ σε αυτό. Όλοι τα βλέπουμε και τα ζούμε καθημερινά. Υπάρχει και Θεός. ΑΥΤΟΣ θα κρίνει.
Αυτό που με ενδιαφέρει όμως τώρα είναι να μην "ξεπουλήσουν" και τα όνειρα μου όπως κάνουν εδώ και χρόνια.


Να με αφήσουν πάλι να ΕΛΠΙΖΩ.......Να με αφήσουν να ΖΗΣΩ......